|
Αγαπητό stopthewar,
Διαβάζοντας τα μηνύματα των επισκεπτών της σελίδας (καθώς και ανάλογα
τέτοια σε άλλα sites), διαπιστώνει κανείς ότι ξεχειλίζουν από
ευαισθησία και ανθρωπιά. Όλες αυτές οι αξιαγάπητες υπάρξεις αξίζουν
ένα καλύτερο αύριο. Ολόκληρη η οικουμένη το αξίζει. Και για να
έρθει αυτό το καλύτερο αύριο, είμαι σίγουρος ότι πάρα πολλοί από
αυτούς που γράφουν τα μηνύματα, όπως κι εσύ με την προσπάθειά σου στο
διαδίκτυο, είναι διατεθειμένοι να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι
τους, ακόμα και θυσίες. Θεωρώ, λοιπόν, περισσότερο από αναγκαίο να
αρχίσει ένας βαθύς και γόνιμος προβληματισμός πάνω σε αυτό το ζήτημα,
κάνοντας ένα βηματάκι παραπέρα από την απλή διατύπωση της αγανάκτησής
μας. Θα είναι φρικτή τραγωδία, θα είναι περισσότερο από ασυγχώρητο εάν,
μέσα από όλη αυτή την αφύπνιση, δεν ξεπηδήσει κάτι πραγματικά
καινούργιο, ανεξάρτητο και δημιουργικό, εάν δεν χαράξει επιτέλους η
πολυπόθητη Φωτεινή Μέρα. Εγώ, πιστεύω ακράδαντα ότι θα χαράξει, παρά
τις μεγάλες δυσκολίες, παρά τους τερατώδεις μηχανισμούς που έχουν
σκοπό να ξεριζώνουν οτιδήποτε υγιές πάει να βλαστήσει σε αυτόν τον
πλανήτη. Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Σαν ταπεινός απόγονος του
θεϊκού Σωκράτη, λέω το εξής: Σκέφτομαι, άρα θυμάμαι, άρα μαθαίνω,
άρα οπλίζομαι με την ακατανίκητη επιστημονική πίστη.
Ας αρχίσουμε κι εμείς,
λοιπόν, να "κατεβάζουμε" και να "ρίχνουμε" ιδέες και προτάσεις με
έμπνευση και φαντασία! Φτάνει μόνο να το αποφασίσουμε χωρίς
ενδοιασμούς και να προχωρήσουμε αταλάντευτοι για να δώσουμε σάρκα και
οστά στον μεγάλο πόθο που ενώνει όλους τους πραγματικούς ανθρώπους.
ΜΟΝΑΧΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ ΘΑΥΜΑΤΑ! ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ! ΕΙΝΑΙ
ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ!
Είμαι ένα δέντρο με τις ρίζες βαθιές
που χαρίζει γενναιόδωρα γεύσεις κι ανάσασμα
και πριόνια βαρβάρων επάνω μου σπάζονται
Είμαι ένας ήλιος με ακτίνες γλυκές
που φωτίζει την πλάση και δίνει της νόημα
και τα νέφη του ζόφου μπροστά μου σκορπίζονται
Είμαι μια μάνα σε μεγάλες στιγμές
με του Κόσμου στα σπλάχνα της το κοιλοπόνημα
που τα πρώτα του κλάματα κιόλας ακούγονται
Μήπως αμφιβάλλεις ότι είσαι, καλέ μου φίλε που με διαβάζεις; |